Σιχαίνεσαι κι εσύ την Ατλέτικο;

Στην αρχή ήταν υπέροχο.

Υποκλιθήκαμε όλοι στην μαγκιά της. Θαυμάσαμε το πώς μπήκε σφήνα σε Ρεάλ και Μπαρτσελόνα (σε σημείο που ακόμα και οπαδοί των δυο γιγάντων να χαρούν το πρωτάθλημα που κατέκτησε).

Ας το παραδεχθούμε όμως:

Η Ατλέτικο Μαδρίτης μας… γκάστρωσε. Μας κούρασε. Και κατάφερε με το παιχνίδι της να μετατρέψει πολλούς φίλους της (ή απλά συμπαθούντες) σε «εχθρούς».

Γράφει ο Γιώργος Μαραθιανός

Πανηγυρίζοντας ξανά τίτλο από το 1996 και φτάνοντας στον τελικό του Champions League έπειτα από 40 χρόνια, οι «ροχιμπλάνκος» κέρδισαν πανάξια το χειροκρότημα όλων. Και είναι προς τιμήν τους ότι το κατάφεραν χωρίς εξωτερικές βοήθειες ή έναν «λεφτά» πρόεδρο στο τιμόνι.

Φτάνοντας ωστόσο στην κορυφή και κερδίζοντας με το σπαθί τους μια θέση ανάμεσα στους κορυφαίους, θα περίμενε κανείς να τους κοιτάζουν πλέον στα μάτια. Να αποτινάσσουν σταδιακά το κόμπλεξ του «φτωχού συγγενή». Και προς Θεού, να σταματήσουν πλέον να παίζουν με τρόπο που φέρνει αποτελέσματα -αλλά και χασμουρητά ή μπινελίκια σε όσους γουστάρουν το πραγματικό ποδόσφαιρο!

Τώρα θα πει κανείς «ποιος είσαι εσύ, ρε μεγάλε, που θα ορίσεις το πραγματικό ποδόσφαιρο»; Δεκτή κι αυτή η άποψη. Ας συμφωνήσουμε όμως σε κάτι άλλο: Όποιος λέει ότι ευχαριστιέται πραγματικά μπάλα στα παιχνίδια της Ατλέτικο (και δεν είναι οπαδός της/κολλημένος με την τακτική/γοητευμένος από την όντως φοβερή προσωπικότητα του Ντιέγκο Σιμεόνε) είναι μεγαλύτερος ψεύτης κι από σύζυγο που ισχυρίζεται «ναι, αγάπη μου, τα ντολμαδάκια τα κάνεις καλύτερα απ’ τη μάνα μου».

Γιατί ok, δεν ζήτησε κανείς από την Ατλέτικο σε παιχνίδια με αντιπάλους που κοστίζουν τα δεκαπλάσια χρήματα να μπαίνει στο γήπεδο και να τους «βουτάει από τον λαιμό». Να παίζει φουλ επίθεση και τους στριμώχνει. Ούτε καν να έχει τον έλεγχο. Όχι όμως και να αμύνεται στο 1/3 του γηπέδου. Να καταστρέφει -και με βρώμικο τρόπο αν χρειαστεί- το παιχνίδι. Να περιμένει καρτερικά το λάθος του αντιπάλου για να βγει στις (όντως υποδειγματικές) αντεπιθέσεις της. Και να παραδέχεται τόσο κυνικά ότι θα πουλήσει και την ψυχή της στο διάβολο, αν χρειαστεί, για τη νίκη.



Βέβαια, δεν είναι η πρώτη (ή η μοναδική) ομάδα που το κάνει. Δεκάδες σύλλογοι και προπονητές έχουν βασίσει την ύπαρξη και τις επιτυχίες τους στην ποδοσφαιρική εφαρμογή του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Ό,τι είναι νόμιμο όμως, δεν είναι απαραιτήτως και ηθικό. Και αντιστοίχως ό,τι φέρνει αποτελέσματα δεν είναι και υποχρεωτικά αρεστό. Γιατί σε αντίθεση με το παρόν, όπου όλοι «κάνουν τσιμ…κια» στη νίκη, η ιστορία του ποδοσφαίρου είναι αυστηρή. Δεν θέλει και πολύ από ‘κει που σε λογίζει ως το «αγαπημένο αουτσάιντερ που έσπασε το κατεστημένο» να σε κατατάξει τελικά στα κιτάπια της ως «την ομάδα που λάτρεψαν όλοι να μισούν».

Διότι σε ποιον άλλον πέρα από τους οπαδούς τους λείπουν ομάδες όπως η Ίντερ του Μουρίνιο; Παγκόσμιες πρωταθλήτριες όπως η Γαλλία του 1998; Πρωταθλήτριες Ευρώπης όπως η Εθνική μας το 2004; Αλίμονο, καλά έκαναν όλες τους και βασισμένες σε αυτό που θεωρούσαν πλεονέκτημά τους πανηγύρισαν μεγάλες επιτυχίες. Πόσοι τις έχουν πεθυμήσει όμως και εύχονται να ξαναδούν παρόμοιές τους; Πόσοι θα τις μνημονεύσουν για την προσφορά τους στο άθλημα; Πόσοι παππούδες θα κάτσουν με τα εγγόνια μπροστά στο τζάκι και θα εξιστορήσουν με νοσταλγία τα κατορθώματά τους;

Δυστυχώς για την Ατλέτικο και αντίστοιχης φιλοσοφίας ομάδες, σε αυτές τις ιστορίες πρωταγωνιστούν γκολάρες. Μαγικοί συνδυασμοί. Ανεπανάληπτες ντρίμπλες και παίκτες-μερακλήδες. Όχι ποδοσφαιριστές που παίζουν «με το μαχαίρι στα δόντια» και δείχνουν ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να το πάρουν στα χέρια για να καθαρίσουν αντίπαλο. Ούτε σκόπιμα και σκληρά φάουλ. Τεχνητές εντάσεις, δήθεν τραυματισμοί και καθυστερήσεις. Εκτός κι αν την ιστορία τη διηγείται ο Σούλης Παπαδόπουλος…



Ένας άλλος συνάδελφός του εξάλλου, ο τότε προπονητής της Εϊμπάρ, Γκαΐθκα Γαριτάνο είχε περιγράψει ακριβώς το 2004 πώς παίζει, κατά τη γνώμη του, η Ατλέτικο. Λίγο υπερβολικά ενδεχομένως, αλλά χαρακτηριστικά του πόσο εκτιμάται η αγωνιστική της νοοτροπία από πολλούς αντιπάλους της:

«Δεν τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο, το μόνο που θέλουν είναι να νικούν. Δεν θέλουν να παίξουν ποδόσφαιρο. Το μόνο που θέλουν είναι αίμα, ιδρώτας και νίκες. Αυτή είναι η φιλοσοφία τους. Είναι π…ας γιοι. Όταν η μπάλα είναι στον αέρα θα σηκώσουν του αγκώνες σε χρόνο μηδέν. Ψηλά η μπάλα στον Μάντζουκιτς και… μπαμ! Κλωτσάνε όλη την ώρα και στο τέλος καταλήγεις να έχεις αποβληθεί εσύ. Αν φοβηθείς, τελείωσες. Κλέβουν ξανά και ξανά».



Εντάξει, ίσως τα παράλεγε κάπως. Αυτό με τον Μάντζουκιτς όμως μπορεί να στο επιβεβαιώσει και ο Σέρχιο Ράμος…



Μάρτυρας κατηγορίας επίσης θα μπορούσε να είναι (αν είχε μιλιά) το καλάμι του Λιονέλ Μέσι…



…ή ολόκληρος ο Λουίς Σουάρες (έστω κι αν ο ίδιος δεν είναι λιγότερο «βρώμικος» από τον συμπατριώτη του, Ντιέγκο Γοδίν, που τον σήκωσε στον αέρα στο ίδιο παιχνίδι)!



Ή μάλλον όχι. Το ξανασκέφτεσαι. Και καταλήγεις ότι δεν υπάρχει πιο βρώμικος ποδοσφαιριστής από κάποιον που λέει σε συμπαίκτη του να χτυπήσει αντίπαλο εκεί που είναι ήδη τραυματίας…



Όπως και να ‘χει όμως, δεν είναι (μόνο) τα σκληρά μαρκαρίσματα το θέμα. Σκληροτράχηλους, χαλκέντερους και «χασάπηδες» στόπερ έχουν κι άλλοι. Εκείνο που δεν διαθέτουν άλλοι -και γι’ αυτό είναι ακόμα πιο εξοργιστική η επιμονή του Σιμεόνε σε αυτό το στιλ παιχνιδιού- είναι η ποιότητα. Γιατί κανείς δεν μπορεί να πει ότι από τους «ροχιμπλάνκος» λείπει το ταλέντο. Μπορεί όμως να πει ότι είναι κρίμα που υπηρετεί ένα τέτοιο πλάνο. Ή μάλλον που περιορίζεται απ’ αυτό.

Γιατί οι πραγματικά μεγάλες ομάδες (ή όσες θέλουν να γίνουν τέτοιες) δεν παίζουν μονάχα για τον εαυτό και τους οπαδούς τους. Ικανοποιούν -ή τουλάχιστον το επιδιώκουν- και τον κόσμο. Όχι από γενναιοδωρία. Αλλά από σεβασμό που θα τους ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ σε βάθος χρόνου το άθλημα. Ακόμα κι αν προλαβαίνει όμως, η Ατλέτικο δεν δείχνει προς το παρόν τέτοια διάθεση. Και πιθανότερη απάντηση του Ντιέγκο Σιμεόνε στο αίτημα «λίγη μπαλίτσα μωρέ, τι σου ζητάμε» θα έμοιαζε αυτή…